ORIGO SACRAE CONGREGATIONIS ILICETANAE DE OBSERVANTIA IN TUSCUA ORD. S. P. AUGUSTINI

[Pag. 39] Ilicetum vetus Sanctitatis Illicium, nempe sacra Eremus S. Salvatoris de Iliceto Ord. S. P. Augustini, unius horae itineris ab Urbe Almae Matris Dei Senarum distans, a Discipulis S. Ansani de Frangipanis (ut in Alia Chronologia Brevi RR. PP. Priorum eiusdem Eremi dictum est) exordium sumpsit; sub varia gubernatione, uti temporum necessitas exigebat, profitendo Regulam D. P. Augustini permansit usque ad An. 1252.

   Quo tempore Innocentius IV Sum. Pont. aeternae memoriae illam Eremitarum unionem inter Fratres Ioannis Boni, et Fratres Ord. in Gallia Cisalpina, et Provincia Flaminia, sive Romandiola inchoavit: quam unionem postea Alexander IV itidem sum. Pont. F. R. solerti diligentia Dom. Cardinalis Ricchardi S. Angeli ad hoc delegati, celebrato Capitulo Generali in Coenobio S. Mariae de Populo apud Portam Flaminiam in Urbe, ubi quamplurimi Eremitae, sub diversis nominibus nuncupati, per totam fere Italiam vocati pervenerant, de communi eiusdem Capituli assensu in unam observantiam, et vivendi formam secundum Regulam D. P. Augustini, etiam tunc pluribus in locis, et praecipue Iliceti vigentem, uniformem redigens, sub praesidentia, et regimine unius Prioris Gener. distinctis Provincijs confirmavit An. 1256.

   Haec nostra Sacra Eremus Caput Provinciae in Tuscia permansit usque ad fundationem percelebris ac illustrissimi Coenobij S. Augustini Senarum, per Patres Ilicetanos factam, assumens, et advocans sibi dictum Coenobium Augustinianum in posterum propter Metropolitanam Civitatem in Provincia Senensi denominationem, ac primatum, et ita ob simplicitatem, et humilitatem habitantium Iliceti nostra haec sacra Eremus cessit Augustiniano Coenobio; studebant nimirum potius, ac cupiebant felices illi Incolae Ilicetani Deo Viventi inservire, et in via aeternae Patriae proficere, quam terrena sapere et possidere; fundamenta Augustiniani Coenobij ponuntur (ut dictum est supra) An. 1259.

   Ex hoc nostra Eremus restitit sola, et destituta, at non infoecunda; imo foecundissima in sua solitudine, Innumerabiles enim haec Sylva (ut ait Doctissimus Errera) Sacras Ilices Coelo protulit, quae fuerunt tanquam ligna plantata secus decursus Aquarum, quae fructum dederunt tempore suo. Alph. I parte, pag. 493.

   Vere quidem Innumerabiles Viros sanctitate conspicuos, litterisque condecoratos, haec Sylva tanquam foecunda mater peperit mundo, adeo ut nec etiam post dictam Generalem Unionem ab Alexandro IV peractam penitus possit colligi numerus tot Virorum Illustrium ab ea progenitorum, praetermissis illis, quos parturijt a suis Sanctissimis incunabulis usque ad dictam Unionem Generalem.

   Hic locus, ex quo habitari caepit, sanctificatus est sanctitas, ut ita dicamus, ab eo fuit inseparabilis, ibique semper refulsit Religio, pietas, sanctitas tanquam sol in mundo, hinc peccatorum tenebris contrarius, profugavit iniquitatem; Quae enim participatio iustitiae cum iniquitate: aut quae societas lucis ad tenebras, quae autem conventio Christi ad Belial? Corinth. 2, Cap. 6.

   Aspiraverant semper illi nostri maiores ad regularem et strictiorem observantiam, et monasticae vitae statum perfectissimum; Videbant dolentes, lachrimantes priscum observantiae modum penitus declinare, penitus ruere, licentiorem vitam introduci, permittentibus illis, qui toto conatu id negare debebant; Recordabantur, [pag. 40] Modicum fermentum totam massam corrompere; scientes etiam picem tangentes coinquinari, ac durante consortio Reformatorum, et non Reformatorum, Naturam humanam, uti pronam semper ad malum, labilem et nitentem in vetitum, facile observantes a proposito antiquae vitae avocare, unde Iugum ducere cum eis renuebant religiose. Ad Corinth. 2, Cap. 6.

   Hinc Innocentissimi illi Incolae profusis lachrimis auxilium a Domino deposcebant, qui non permittens tentari supra id, quod possumus, fulcimentum auxiliumque optatum illico illis praebuit.

   Voluit nanque summa Dei bonitas, coacta Synodo Generali Augustiniana Strigonij in Hungaria, eligi unanimi Patrum Electorum consensu in Priorem Generalem totius Religionis Eremiticae illum ita studiosissimum Religionis, ut sapientissimum Theologum Bartholomaeum, ab aliquibus Ptolemaeum vocatum, cui Serenissima illa ac Potentissima Respublica Veneta Patria fuit, nobili genere ortum, qui assumpto regimine plurimum pro Religione Christiana, praecipue, ut sui subditi Religiosi (ut par erat) eam obedientiam et obsequium summo Christi Vicario in terra praestarent, insudavit schismate magno Ecclesiam Catholicam perturbante, eligitur. Die 19 Maii Ann. 1385.

   Generalis iste totis visceribus amplexabatur bonos, nil ei carius, quam vitia extirpare, virtutes plantare, plantatas nutrire, Religionem suam ex officio invisens, Senisque degens, crebrescente, ac volitante undique fama illorum Virorum, qui in nostra Ilicetana Sylva tunc temporis precipue morabantur, paterno affectu, eorum afflictiones, ac perturbationes miserando adiutricem liberalemque manum statim eis porrexit.

   Inter eos, qui ibidem inhabitabant strenue vitiorum profugatores, strictiorem observantiam sectantes, reperiebatur Religiosissimus Pater Fr. Nicolaus Domini Francisci Manentis ex vetustissima, nobilissimaque familia de Cerretanis, una cum Bandinellis hic vir non minus propria nobilitate, quam meritis, et virtutibus clarus sac. Theologiae acutissimus Lector, a Domino eligitur per Bartholomaeum Generalem, ut esset fundator, et primus Dux nostrae Almae Reipublicae, eruente eum, et Sacram Eremum a cura et iurisdictione RR. PP. Provincialium Senensium, immediate sub propria, et successorum redigens, constituensque omnino independenter a Provinciali Senensi suum vices Gerentem praedictum Nicolaum, assignans ei (relictis hic reliquis suo loco summatim vivendi) quator Religiosos Viros omnes Senenses, et hoc virtute litterarum patentium, ut in Regesto praedicti Generalis Bartholomaei pag. 5, Die 3 Martis Ann. 1487, Urbano 6 sedente.

   Ista fuerunt huius Congregationis Ilicetanae primordia, primordia sane felicissima, quae a tanto Authore emanarunt, a tali Duce inchoarunt; sub horum felicissimis auspicijs inter Sylvae Lacus sacras Ilices antiquam illam observantiam Ordinis stabilivit, reformavit, auxitque Bartholomaeus.

   Felicissima quidem tantae Observantiae Initia, quae postea decursu temporis in celebrem Archicongregationem excrevit, et successoribus aliquibus eiusdem Bartholomaei Protegentibus prebens seipsam in exemplum Alijs Ordinis Eremitici Observantiae strictioris, eidem Ordini fulcimentum, decus et splendorem attulit.

   Paulo namque post consolidatam huius nostrae Archicongregationis fundamenta, eadem observantia adeo germinavit, ut per totam fere Italiam mirabiliter propagaretur, ita ut ipsa Religio tota Regulari observantia niteret, sub diversis tamen Prudentissimis Pastoribus, ac fundatoribus.

   At sicuti multi fuerunt observantiae praedictae Cultores, patria ad invicem separati, factum est, ut iuxta Regiones in quibus magis vigebat separaretur, etiam comparato nomine vel ab Auctore, vel a Coenobio, a quo emanavit, et ita ex una observantia quam plurimae ortae sunt, tantummodo inter seipsas circa aliqua accidentalia, [pag. 41] et temporis antiquitatem discriminantes.

   Iactis iam fundamentis Ilicetanae Reipublicae, et plane consolidatis, inceperunt postea aliquanto, in altum se extollere fundamenta Sacrae Congregationis Carbonariae, sive sancti Ioannis: in ipsa Regia Civitate Neapolitana, per Doctissimum (uti aliqui volunt) Patrem Magistrum Simonem de Cremona; quae fundamenta postea firmata fuere per Beatum Matheum de Introduco, et postremo ad perfectum statum perducta a Beatissimo Viro Fr. Christiano Pedemontio, quem vulgo Francum appellant, virtute Litterarum patentium P. Generalis Beati Augustini Romani. Die 7 Februarii Ann. 1421, Martino 5 sedente.

   Circa haec tempora etiam sua Incunabala vidit Congregatio Perusina in Umbria. Primus Rector huius Venerabilissimae Observantiae, ut conijcere potuimus, fuit praestatissimus Pater Fr. Martinus Romanus, per litteras Patentes eiusdem B. Generalis Augustini. Die 26 Iunii Ann. 1422.

   In Agro Patavino ad radices Montis Orthoni extructum est Insigne Templum, et Monasterium (miro initio, admirabili auspicio) Virgini Matri dicatum, in quo Monasterio, opera ac studio B. Viri Fr. Simonis, aut (ut alij volunt) Simonetti de Camerto sacrae Theologiae Lectoris, Viri suo tempore notissimi, ob pacem iam optatam, et quaesitam, et quam nec Principes, vel Reges precibus unquam potuere impetrare inter Venetos et Franciscum Sfortiam Mediolani Ducem consecutam, Congregatio S. Mariae Montis Orthonis denominationem ab eodem Monasterio desumens, incipit sub Eugenio IV. Idemque Simonettus Vicarius dicitur per litteras Patentes Generalis Gerardi de Arimino. Die 10 Aprilis  An. 1436.

   Crescente fructu praedictarum Observantiarum, ex pio impulsu trium Reverendorum Patrum S. Theologiae Professorum, qui omnes Beati titulo et diademate condecorantur; apud Nobile Oppidum Cremae sub ditione Serenissimorum Venetorum triginta miliaribus distans Mediolano in loco, qui dicitur Credera, primordia illa Illustrissima vidit Religio Augustiniana Observantiae in Gallia Cisalpina, fundatores fuere Magistri Pater Fr. Ioannes Rocchus de Portijs Papiensis, Magister Ioannes de Novara, et Magister Georgius de Lazolis Cremonensis, a non nullis per errorem, in quo etiam et nos lapsi sumus, Gregorius nominatus: huic dantur litterae Patentes a Gerardo Praesule Relig. Eremiticae vigilantissimo, quarum virtute in Gubernatorem praedictae Observantiae instituitur. Die 4 April. An. 1436, sub Martino 5.

   Beatus Baptista, sive ut multi aiunt Joannes Baptista Poggius Ianuensis Congregationis Observantiae in Gallia Cisalpina Alumnus, qui adhuc ad strictiorem observantiam anhelans, novae Reformationi dedit initia. Quae reformatio nuncupata fuit Congregatio S. Mariae de Consolatione, a nomine etiam tanti praeclarique Fundatoris Baptistinorum dicta, praecipuus tamen Titulus huius celebris, et sacratissimae sodalitatis primus iam dictus, cum Originem habuerit a Coenobio extra moenia Civitatis Ianuensis sub invocatione Sanctae Mariae Consolationis, quod ab eodem Poggio erectum Pontificia Authoritate suffultum, multis contradicentibus; manet apud Nos in Nostra Bibliotheca Martiniana Constitutio Sixti IV quae incipit: In specula supremae dignitatis etc. quae est contra principia huius Congregationis, cuius Baptista declaratur Vicarius a Generali Iacobo de Aquila per litteras Patentes. Die 22 Maii An. 1473. Paulo II sedente.

   Beatus Felix, vere felix de Corsano, sive de Cursiano in Apulia, a multis Sanctus Appellatus, nonnullis erectis Monasterijs, nonnullisque restauratis, cupiens perfectioris vitae normam sectari, ea Coenobia etiam quoad mores reformavit, in ipsisque arctiorem Vitam Eremiticam stabilivit, hinc fundamenta gloriosa posuit celebris Sodalitatis Dulcetanae, quae etiam Apulia dicitur, Ambrosio Corano Generali Volente, tempore Innocentij VIII.

   In Calabria extrema Italiae Regione, floruit Beatus Franciscus Zampanus Vir Vitae [pag. 42] suo saeculo, merito et studio Religionis Venerabilis, sanctitate et Miraculis clarus, Congregationem Calabriae sive Zampanorum a fundatoris cognomine sic nuncupatam auspicatur. Eidem Francisco Aegidius Viterbiensis ab Iliceto Prior Generalis litteras dedit maximae authoritatis, quae tanti Fundatoris, et huius Celebris Societatis sanctitatem et excellentiam manifestant. An. 1515.

   Haec Congregatio adeo (Deo dante) crevit, ut in duas Congregationes divideretur, una Congregatio Calabriae Zampanorum citra, altera vero ultra, appellaretur.

   Circa haec tempora pullulare inceperunt multum Venerabiles Congregationes a Dalmatia, et de Colorito in Calabria Citeriori.

   Postremo Insignis et sacrosancta Congregatio Discalciatorum fundata a Mango Dei servo Andrea Diaz Hispano. An. circiter 1589. Cui nascenti manum Pontificiam porrexit Clemens Papa VIII illam confirmando per Breve. Die 5 Novemb, 1599. Et adeo in Gallia, Hispania et Italia propagata est, ut non una, sed tres Congregationes dicantur in plures Provincias divisae, praecipue in Italia, nempe in Romanam, Siculam et Neapolitanam, per Diploma Urbani VIII. Die 29 Augusti An.

   Quae incrementa, quantum decoris, quos honores, Hae omnes Congregationes Religioni Eremiticae Augustinianae contulerint, non facile dicendum; ex ipsis nanque Insigniores, Illustrioresque Viri eiusdem Religionis emanarunt; Beati pene innumeri. Inter sacros Principes Cardinales Alexander Oliva a Saxo Ferrato Congregationis Perusinae Alumnus, Nostrae Ilicetanae filius Adoptivus, Hieronymus Seripandus, ex Carbonaria, Aegidius Viterbiensis ex Ilicetana, Praetermissis Ecclesiae Romanae Praesulibus, Religionis Praelatis, Concionatoribus, sacrisque scriptoribus.

   Hoc tantum dicere sufficiat, has praedictas Congregationes, adeo Eremiticam Religionem dilatasse, ac ditasse, ut eidem adderent supra trecenta Monasteria virorum praetermissis mulieribus, nec habita ratione Monasteriorum Provinciarum, quae Recollectae dicuntur in Francia, et in Hispania, quae ad instar Congregationum vivant et reguntur.

   Hinc Congregati Patres, Partus legitimus, Filij et Haeredes liberi, Aquilae Regales, Veraces Sectatores Magni Patris Augustini, a lumine tanti solis minime recedentes, et non aliunde, quam ab ipsomet Gremio eiusdem Patris, ac Eremiticae Religionis venientes, habendi, appellandique sunt.

   Sed ut ad rem nostram redeamus, Congregatio sacra Ilicetana, cui non temere, ac ventose, aut ex abundantia Cordis primum dedimus locum inter caeteras Congregationes, sed iuridice, tum ratione temporis, aut fundationis, tum virtute Privilegiorum summorum Pontificum, aut Nobilitatis (si attendatur rei nobilitas non molis, aut numeri) idest non habita ratione ad quantitatem numeri Coenobiorum, sed Virorum Illustrium sanctitate, Dignitate ac Doctrina, quos parit Religioni, haec nostra Societas.

   Cui etiam in dies multa fuere exhibita Coenobia, sed ab ea diversis rationibus recusata sunt, retentis tantum Dei et Apostolicae Sedis gratia illis, quae reperiuntur in Ditione Senensi et Fiorentina: Protegentibus semper serenissimis Hetruriae Magnis Ducibus, inter quos, hac tempestate Ferdinandus Magnus huius Nominis Secundus Pijssimus, Religiosissimus, expresse Serenissimis Fratribus Matthiae et Leopoldo hanc Provinciam demandavit, ut negocijs pro munimento, felicique incremento Nostrae Congregationis assisterent, Iuraque defenderent ac tuerentur; Coenobia, quae retenta sunt, ut infra patebit, praecipue sub cura et regimine manent Adm. RR. PP. Vicariorum Generalium.

   Quantae existimationis fuerit Collegium Ilicetanum, et haec nostra Congregatio, non solun: apud Religionem Augustinianam Eremiticam, sed etiam apud totam Ecclesiam Catholicam, posset quis arguere, ex his quae de ea scripsere Praecipui Historiographi, tum Ecclesiastici, tum Prophani, tum exteri, tum familiares, quorum dicta, seu Elogia pro sacro Ilicetano Coenobio, et eius Congregatione, longum esset recensere; [pag. 43] unde praetermissis caeteris omnibus, communiora tantum in medium afferamus. Passim et frequenter Ilicetum Nostrum apud scriptores gloriosis aeternitati Epithetis commendatur, diciturque.

   A Doctissimo P. Herrera in Alph. Augustiniano:

Coenobium, in quo Regularis observantia et Vitae sanctitas floret. Domus felix, quae sanctitate, et exemplis Incolarum olim Ambrosium Dominicanum, et Bernardinum Franciscanum utrunque, Senensis Urbis aequalem gloriam ad se allexit. Domus felix, quae ex propriis partibus domos alienas ditavit, et nova Regularium Sobole Catholicam faecundavit Ecclesiam. Domus sacra multorum Servorum Dei sancta conversatione sublimis, quae plurimorum sanctorum generatione est illustris, et perpetuo praestantissimos Viros de Catholica Religione, et Apostolica Sede benemeritos progenuit.

   A Generalibus Ordinis:

Locus mirificus sanctissimus: a Joanne Baptista de Aste Ianuensi.

Locus, ex quo exierunt plures homines Illustres Vitae sanctitate et Doctrina: ab eodem qui supra.

Paradisus Terrestris: a Hieronymo de Ghettis Romano.

Domicilium antiquissimum et sanctissimum: ab eodem qui supra.

Sacra Aedes sanctitatis fragrantiam emittens: ab Hippolyto Finalensi.

   A Praelatis S. Romanae Ecclesiae:

Coenobium Religiosorum in quo sunt Patres Venerabiles et spirituales: ab Aloysio Lypomano in Vita S. Bernardini Senensis.

Nemus, in quo sancta et regularis vita semper floruit, mira et mirabili innumerabilium Patrum luce ac sanctitate clarum, cuius habitatores non modo Deo Chari ob sanctissimum Vitae institutum, verum etiam ob multa magnaque prodigia, quae diversis apud eos apparuerunt stupori ho minibus, et miraculo fuere: a Card. Aegidio in Panegirico Ilicetano.

   A Varijs Authoribus:

Sacrarium celebre. Seminarium Sanctorum et Beatorum. Lycaeum Sanctitatis. Sacrum Collegium. Areopagus Pietatis. Officina Sanctorum. Asylum Religionis. Theatrum sanctitatis. Thebais percelebris. Scatebra indeficiens clarissimorum ac praecipuorum Virorum. Mater faecunda. Equus Troianus. Sacra Antra. Sacri Horrores. Venerabiles speluncae. Patrimonium Salvatoris. Academia Paradisi. Paradisus in terra. Coelum terrenum. Silentia grata. Sylva felix. Sylva frugifera. Sylva sacra. Mons Oreb. Mons Syna. Mons Carmelus. Mons Dei. Mons Pinguis. Mons coagulates. Mons, in quo beneplacitum est Deo habitare in eo. Terra sancta. Terra benedicta. Terra fluens lacte et melle. Convallis mambrae. Stadium, in quo bravium divinae gratiae acquiritur. Theatrum, in quo contra Diabolum pugnatur. Princeps in medio Populi. Sacrum incantamentum. Sacer Apparatus. Sacer Senatus. Vetusta et sancta Colonia.

   Et tandem concludit nostri Aevi Insignis Poeta, cum ostendisset prospectum Ilicetani Coenobij, supra quo Haec Verba: Oculi mei erunt aperti et aures meae erectae ad Orationem eius, qui in loco isto oraverit, Paral. Cap. 7.

   Ponens Versus, qui sequuntur:

Ingredere huc hospes supplex, et magna precare / Numina Divorum, Numina magna Dei. / Hic quondam vixere Viri, pietate verendi. / Pleni divinis pectora muneribus: Raphael Pasinus Venetus lib. Iconum, pag. 129.

   Et Ioannes Marignani Marchio in Obsidione Senensi, capto per vim Iliceto [pag. 44] a Republica Senarum, et a circumstantibus habitatoribus vicinis defenso, hostiliter ingressus Monasterium, inter Bellicos furores circumspiciens illos pauperculos et semplices Eremitas stupefactus, ad suos conversus, exclamavit Sanctos Ombres, Sanctos Ombres (et ut dictum est) mandavit militibus sub poena capitali, ne quid mali in Eremum, et habitatores inferre auderent. Ilicetani vero uniti, et ut Sacram Congregationem formant et repraeesentant, non inferioribus Titulis honorantur.

   A Populis diversarum Nationum:

Alma Congregatio: Communitas Insignis Oppidi S. Geminiani.

Patres praeclari et optima: Civitas Collensis Vallis Elsae.

Patres amantissimi, suavissimorum sanctorumque morum illustres: Civitas S. Miniati.

Fratres grati et optimi moribus et sanctitate vitae percelebres: Civitas Viterbiensis.

Viri sancti, Prophetantes, vera praedicentes: Respublica Senarum.

Sectatores Antiquae normae Religionis: Respublica Florentina.

   A Genetalibus Ordinis:

Obversati in Vita regulari, reddentes Vitam claram populo meritis et exemplis laudabilemque Vitam degentes: Nicolaus de Cascia.

Celeberrima Congregatio: Gabriel Venetus.

Patres perfecti ac veram normam et leges observantes: Idem qui supra.

Viri praestantissimi, optimique: Christophorus Patavinus.

Congregatio antiquissima, illustrissima, cuius Patres optimae vitae exemplo Ordinem condecorarunt. et auxerunt: Idem Patavinus.

Congregatio Religiosissima et santissima: Thaddeus Perusinus.

Magistra virtutum et Observantiae: Idem qui supra.

Congregatio tot, tantisque Patribus sancta doctrina et sanctiori vita fulgentibus decorate: Andreas de Fivizzano.

Congregatio Insignis: Idem qui supra.

Congregatio veneranda plusquam caeterae fere omnes, propter celebrem eius antiquitatem, et Veterum Patrum sanctimoniam: Alexander Senensis.

Congregatio vetustissima et venustissima: Hppolytus de Ravenna.

Congregatio, ex qua tamquam ex equo illo Troiano complures Viri tum sanctitate, tum litteris Illustrissimi prodiere. Idem qui supra.

Forma, et exemplar, non solum caeterarum Provinciarum, et Congregationum, verum etiam et aliorum Ordinum: Hippolytus Montius Finalensis.

   A S. Catharina Senensi:

Veri Olitores spirituales, eradicantes spinas peccatorum, et Virtutes plantantes: In suis Epistolis.

Magni servi Dei, Amantes solitudinem, e solitudine vocati, ab Urbano VI pro utilitate Ecclesiae Romanae: In eisdem Epistolis.

   A Praelatis S, Romanae Ecclesiae:

Viri Vitae Laudabiles: S. Antoninus Archiepiscopus Florentinus. Bzovius et Razzius in Vita S. Bernardini Senensis.

Mons Syon universi Ordinis, unde ad omnem Divi Augustini Familiam instaurandam ac emendandam, veluti ex equo Troiano Viri egrediuntur praestantissimi, optimique: Aegid. Card. in confirmatione Actorum Capituli.

Lumina fulgentissima, Animae felices: addens.

Confugimus ad Vos tanquam ad Patres, in quibus sancta illa Virtus, vivendi Regula, et synceritas relicta est, sacras Ilices vestras lachrymabundus peto: Idem in Panegirico de quo supra.

   A Summis Pontificibus:

Celeberrimi Fratres, exhibentes devotum et sedulum Altissimo famulatum; permanentesque [pag. 45] diu noctuque sub Vitae sanctimonia, Regulari observantia divina Officia continuando: Eugenius IV in Bulla S. Relig. Zelus etc.

Fratres vacantes studio piae vitae sub Regulari Observantia: Idem Eugenius in alia Bulla Nuper siquidem etc.

Fratres laudabilis vitae et Benemeriti: Pius II in Bulla, Circumspecta sedis Apostolicae etc.

Viri integritate, caeterisque virtutibus, et fructuosis operi bus, etiam ad opportunum et saluberrimum fidei Chatolicae exemplum pariter et incrementum ornati: Idem Pius II in alia Bulla, Retulit nobis etc.

   Ex quibus eo libentius ponimus, confirmamusque illud nostrum Elogium pro Iliceto Congregationis Capite.

ILICET. VETUS SANCTITAT. ILLICIUM